Zachód znajduje się w stanie wojny, której nie chce toczyć, oddając całą inicjatywę przeciwnikowi. To błąd mogący kosztować nas suwerenność.
W grudniu 2021 roku Federacja Rosyjska postawiła Zachodowi oficjalne ultimatum. Jego sednem było żądanie, aby NATO cofnęło się do granic z 1997 roku, a państwa Europy Środkowej i Wschodniej stały się pozbawioną sojuszniczej ochrony strefą buforową. Ponieważ nie zostało ono spełnione, krótko później wojska rosyjskie uderzyły na Ukrainę. Tak rozpoczęło się starcie o nowy ład bezpieczeństwa w Europie, w którym niezależnie od naszej woli zmuszeni jesteśmy uczestniczyć.
Włochy, mające długą historię emigracji, w krótkim czasie musiały sobie poradzić z nową rolą państwa imigracyjnego. Próby tworzenia systemu prawnego polityki migracyjnej i starania o unijne zaangażowanie w problem imigracji wytyczyły drogę do sprawnego systemu oraz europejskiej współpracy. Nowe wyzwania na południowej granicy Unii Europejskiej oraz polityczna sytuacja wewnętrzna skłaniały Włochy do prezentowania nowych inicjatyw na rzecz regulacji imigracji z kierunku centralno-śródziemnomorskiego. W obliczu nowych konfliktów, które w ostatnich dwóch latach skupiły uwagę europejską, włoskie inicjatywy, choć oceniane różnie zarówno w kraju, jak i za granicą, są cennym wkładem w zarządzanie polityką migracyjną na południu Europy.
Granica polsko-białoruska jest jednym z kluczowych punktów na wschodniej granicy Unii Europejskiej oraz NATO. Pełni ona strategiczną rolę zarówno z perspektywy bezpieczeństwa, jak i polityki migracyjnej Unii Europejskiej jako jej zewnętrzna granica. W ostatnich latach stała się miejscem intensywnych napięć, które znacząco wpłynęły na relacje międzynarodowe oraz politykę graniczną w regionie. Analiza sytuacji na granicy polsko-białoruskiej w kontekście operacji „Śluza” wymaga interdyscyplinarnego podejścia, obejmującego perspektywę polityczną, społeczną, prawną i humanitarną.
Państwa wschodniej flanki NATO w obliczu wzrastającego poczucia zagrożenia ze strony Rosji dokonały fundamentalnej rewizji swojej polityki odstraszania i obrony. Symbolem tych zmian stała się inicjatywa Litwy, Łotwy i Estonii – Baltic Defense Line (Bałtycka Linia Obrony). Wbrew powszechnemu przekonaniu nie jest to projekt stricte „fortyfikacyjny”. Wiele wskazuje na to, że to nowy ambitny program, odzwierciedlający bałtycką wizję promującą regionalizację wysiłków na rzecz odstraszania i aktywnej obrony.
