W piątek, 13 czerwca br., Izrael postanowił wykorzystać doskonałą okazję do uderzenia na osłabiony Iran — po ciosach zadanych jego sojusznikom działającym w ramach Osi Oporu (lub Osi Zła, jak kto woli), w szczególności Hezbollahowi, który dotychczas był głównym straszakiem Iranu. Równie ważne były wcześniejsze operacyjne osiągnięcia Izraela, w tym październikowy atak z 2024 r., w wyniku którego zniszczono strategiczny system obrony powietrznej Teheranu. Nie bez znaczenia pozostawał też upadek rządu Asada w Syrii i zniszczenie przez Izrael resztek damasceńskiej armii — zwłaszcza stacji radarowych i OPL. Fakt, że droga do Iranu była otwarta dla izraelskich sił powietrznych, był istotnym czynnikiem w decyzji o rozpoczęciu ataku.

Kurz po trwających 12 dni wzajemnych bombardowaniach powoli opada, zawieszenie broni miedzy Iranem a Izraelem weszło w życie i pomimo początkowych incydentów prawdopodobnie się utrzyma. To dobry moment, by postawić pytanie o bezpośrednie i długofalowe efekty bombardowań.