Aleksander Łukaszenka wygrywa druzgocącą przewagą każde wybory na Białorusi. Zdarzyło mu się nawet przyznać, że jedne sfałszował, ale… na swoją niekorzyść. To człowiek, który ma absolutną władzę. Jego przeciwnicy polityczni znikają w niewyjaśnionych okolicznościach, media publiczne są pod jego pełną kontrolą, a OMON na jego polecenie znęca się w więzieniach nad nieposłusznymi obywatelami.

Małgorzata Nocuń i Andrzej Brzeziecki przedstawiają biografię tego „białoruskiego cara” – od biednego wiejskiego chłopca, który pnie się po szczeblach politycznej kariery, do prezydenta, który po dwudziestu pięciu latach urzędowania słyszy od tłumu na ulicach Mińska: „Odejdź!”. Skrupulatnie analizują także relacje Białorusi z Rosją i z Polską, opowiadają o Galinie Rodionowej – żonie Łukaszenki, od lat żyjącej w wiosce, do której nikt nie ma dostępu, i przyglądają się białoruskiemu społeczeństwu – pełnemu sprzeczności, ale też energii pchającej go do zmiany, która kiedyś wydawała się niemożliwa.

Andrzej Brzeziecki (ur. 1978) – historyk, dziennikarz i publicysta. Absolwent Wydziału Historycznego UJ. W latach 2002–2008 redaktor „Tygodnika Powszechnego”. Współpracownik miesięcznika „Znak”. Publikuje także w „Polityce”, „Gazecie Wyborczej” i „Newsweeku”. Autor i współautor książek reporterskich, m.in. Armenia. Karawany śmierci, Łukaszenka. Niedoszły car Rosji (obie wraz z Małgorzatą Nocuń), Tadeusz Mazowiecki. Biografia naszego premiera, Czerniawski. Polak, który oszukał Hitlera. W 2016 roku był laureatem Nagrody im. Jerzego Turowicza.

Małgorzata Nocuń (ur. 1980) – dziennikarka „Tygodnika Powszechnego”, w latach 2004–2006 jego korespondentka na Ukrainie i Białorusi, redaktorka „Nowej Europy Wschodniej”. Autorka książek Miłość to cała moja wina i Wczesne życie oraz – wraz z Andrzejem Brzezieckim – książek Białoruś. Kartofle i dżinsy, Ograbiony naród. Rozmowy z intelektualistami białoruskimi, Armenia. Karawana śmierci. W 2019 roku ukazał się pod jej redakcją zbiór reportaży o Białorusi Ojczyzna dobrej jakości. Za reportaż Miłość to cała moja wina otrzymała nominację do Nagrody im. Beaty Pawlak oraz Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego. W 2014 roku została wyróżniona w konkursie Amnesty International „Pióro Nadziei” za reportaż z Kaukazu Północnego.