Stany Zjednoczone i Kanada są obecnie dwoma najszybciej rosnącymi producentami ropy naftowej spoza OPEC i przez ponad dekadę odpowiadały za większość wzrostu podaży spoza kartelu.
Podczas gdy podaż z reszty świata kurczyła się, łączna produkcja ropy naftowej w USA i Kanadzie wzrosła o ponad milion baryłek dziennie w 2024 roku w porównaniu z poprzednim.
Po zakończonych już wyborach parlamentarnych w Niemczech, warto wrócić do pytania, które we wrześniu 2024 roku zadał czytelnikom brytyjskiego „The Guardian” Larry Eliot. Zastanawiał się, cóż takiego się stało, że Republika Federalna, a ściślej mówiąc to, co można było obserwować w tamtejszej gospodarce, zasługiwało na miano „niemieckiego problemu”.
Najlepszy opis relacji Kanada – USA (CANUS) przedstawił prezydent John F. Kennedy, mówiąc: „Geografia uczyniła z nas sąsiadów, historia uczyniła z nas przyjaciół, ekonomia uczyniła z nas partnerów, a konieczność uczyniła z nas sojuszników”. Wielu jego poprzedników oraz następców podzielało tę opinię. Kanada często była pierwszym krajem, który odwiedzał nowy amerykański prezydent, aby pokazać głębokie i wyjątkowe więzi polityczne, gospodarcze, społeczne i kulturalne między tymi krajami. Ronald Reagan oceniał nawet te relacje jako „bardzo wyjątkowe”, sugerując, że Waszyngton dzielił z sąsiednią Ottawą coś o wiele większego niż z odległym Londynem.
Kryzys energetyczny w Naddniestrzu, który przez cały styczeń i luty paraliżował region, został tymczasowo zażegnany. Do domów powróciło ciepło, ustały przerwy w dostawach prądu. Pomoc przyszła jednak nie z Rosji, lecz z Unii Europejskiej – pod warunkiem że z czasem region przejdzie na taryfy rynkowe. Tyraspol przyjął to wsparcie, lecz kiedy ostra faza kryzysu minęła, uznał europejskie wymagania za wygórowane i odmówił dalszej współpracy.
