Zachód zawsze miał z Chinami kłopot – bo były i są inne. Ostatnia strategia, także u nas, polega na tym, że piszemy o nich albo źle, albo wcale. Natomiast inne, sprawdzone od lat podejście do Chińczyków każe nam mówić i pisać o Państwie Środka jako o dziwolągu rządzącym się niezrozumiałymi zasadami i regułami, a chwilami przedstawiać je i tamtejszych mieszkańców niczym dzikich z odległego, trudnego do zrozumienia bantustanu.
Jednym z obiegowych argumentów na rzecz zdecydowanej przewagi Chin nad Stanami Zjednoczonymi jest ten, że chiński potencjał stoczniowy jest ponad dwieście razy większy od amerykańskiego. Rzeczywiście, przemysł stoczniowy ChRL w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat wysunął się na pierwsze miejsce pod względem potencjału produkcyjnego i to w sposób bezprecedensowy. Czy stwierdzenie tego faktu pozwala na jakieś daleko idące wnioski? Zauważmy przede wszystkim, że na szpicy konfliktu pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Chinami wcale nie znajduje się przemysł stoczniowy, tylko zaawansowane technologie obliczeniowe. Dlaczego tak jest?
Recep Tayyip Erdogan wyczekał na odpowiedni moment w środowisku międzynarodowym, żeby rozprawić się z opozycją. Negocjacje wokół Ukrainy, zmiana w Białym Domu i wydarzenia w Syrii dają mu praktycznie wolną rękę.
Presja administracji Donalda Trumpa zmusza Niemcy do przemyślenia swojej roli w transatlantyckiej wspólnocie. Czy Berlin ulegnie żądaniom Waszyngtonu w sprawie obronności i surowców, czy postawi na większą niezależność – także wobec Chin? O niemieckich czerwonych liniach i przyszłości relacji z USA i Rosją rozmawiamy z Laurą von Daniels.
