W czasach, gdy fundamenty Zachodu ulegają erozji, a zaufanie do przywództwa Stanów Zjednoczonych przestaje być oczywistością, Europa nie może sobie pozwolić na kolejną wewnętrzną rywalizację. Zamiast konkurować o wpływy, Paryż, Berlin i Warszawa powinny skupić się na tym, co je łączy – przede wszystkim na wspólnej odpowiedzi na rosyjskie zagrożenie oraz budowie rzeczywistej europejskiej suwerenności strategicznej.
O znaczeniu nowo podpisanego traktatu między Francją a Polską rozmawiamy z Christianem Lequesne, byłym dyrektorem CERI i CEFRES.
Polski sektor zbrojeniowy prawdopodobnie niewiele skorzysta na europejskim programie na rzecz przemysłu obronnego (EDIP). Wskazuje na to pierwsze głosowanie w tej sprawie w komisjach Parlamentu Europejskiego. Różnica zdań pomiędzy Polską a Francją i Niemcami ujawnia jednak szerszy problem. Po raz kolejny okazuje się, że rosyjskie zagrożenie jest dla Paryża i Berlina mniej istotne niż interes gospodarczy.
Przedłużenie obecnego stanu wrogości między Niemcami i Francją z jednej strony a Rosją z drugiej, leży w interesie Polski. Wszelkie narzędzia, jak dwustronne traktaty, formaty typu E5, czy Trójkąt Weimarski, mogą być użytecznymi instrumentami do realizacji tej polityki. Tym czego polskie elity powinny się jednak wystrzegać, jest przekonanie o trwałości wspomnianego antagonizmu. Postrzeganie Rosji, jako nieusuwalnego elementu europejskiej architektury bezpieczeństwa, jest stałym elementem kultury strategicznej państw takich jak Francja, czy Niemcy. Prędzej, czy później Berlin i Paryż, mogą dążyć do resetu relacji z Rosją, kosztem interesów państw Europy Środkowo-Wschodniej.
