Migracja w Europie już dawno przestała być tylko skutkiem biedy czy konfliktów. Coraz częściej staje się narzędziem politycznej gry, wykorzystywanym do testowania gotowości NATO i destabilizacji granic Unii Europejskiej. Jednocześnie kraje Trójmorza, tradycyjnie postrzegane jako korytarz tranzytowy, coraz bardziej stają się miejscem docelowym dla migrantów, choć na własnych, ograniczonych warunkach.
Dlaczego węgiersko-serbski szlak migracyjny różni się od kryzysu na granicy polsko-białoruskiej? Dlaczego Pakt Migracyjny nie rozwiązuje kluczowych problemów, a jedynie nimi zarządza? I czy polityka eksternalizacji migracji to jedyny sposób na odzyskanie kontroli? O geopolityce migracji, słabościach systemu europejskiego i szansach na skuteczne rozwiązania Jan Wójcik rozmawia z Róbertem Gönczim, analitykiem Instytutu Badań nad Migracją na Węgrzech.
Niedawno miały miejsce obchody 25. rocznicy utworzenia państwa związkowego Rosji i Białorusi. W weekend 6-8 grudnia po raz drugi w ciągu roku przyjechał do Mińska Władimir Putin, co nieczęsto ma miejsce, a bezpośrednim powodem wizyty było podpisanie nowej doktryny obrony państwa związkowego i przyjęcie przez Białoruś nowych rosyjskich gwarancji bezpieczeństwa.
Zachód znajduje się w stanie wojny, której nie chce toczyć, oddając całą inicjatywę przeciwnikowi. To błąd mogący kosztować nas suwerenność.
W grudniu 2021 roku Federacja Rosyjska postawiła Zachodowi oficjalne ultimatum. Jego sednem było żądanie, aby NATO cofnęło się do granic z 1997 roku, a państwa Europy Środkowej i Wschodniej stały się pozbawioną sojuszniczej ochrony strefą buforową. Ponieważ nie zostało ono spełnione, krótko później wojska rosyjskie uderzyły na Ukrainę. Tak rozpoczęło się starcie o nowy ład bezpieczeństwa w Europie, w którym niezależnie od naszej woli zmuszeni jesteśmy uczestniczyć.
Granica polsko-białoruska jest jednym z kluczowych punktów na wschodniej granicy Unii Europejskiej oraz NATO. Pełni ona strategiczną rolę zarówno z perspektywy bezpieczeństwa, jak i polityki migracyjnej Unii Europejskiej jako jej zewnętrzna granica. W ostatnich latach stała się miejscem intensywnych napięć, które znacząco wpłynęły na relacje międzynarodowe oraz politykę graniczną w regionie. Analiza sytuacji na granicy polsko-białoruskiej w kontekście operacji „Śluza” wymaga interdyscyplinarnego podejścia, obejmującego perspektywę polityczną, społeczną, prawną i humanitarną.
Rosnące chińskie zaangażowanie gospodarcze na Białorusi potwierdza kluczową rolę kraju w eurazjatyckim korytarzu transportowym projektu Pasa i Szlaku. Przy odpowiednio prowadzonej polityce zagranicznej może to stanowić szansę także dla Polski.
