Czy Niemcy staną się pełnoprawnym europejskim mocarstwem? To pytanie przestaje być w obecnych okolicznościach teoretyczne. Jeśli Berlinowi uda się odbudować własny potencjał militarny, będzie to miało doniosłe skutki dla równowagi sił w Europie. Wpłynęłoby to nie tylko na ugruntowanie przez Niemcy pozycji najważniejszego sojusznika Stanów Zjednoczonych w NATO, ale miałoby swoje odbicie w polityce RFN w ramach Unii Europejskiej.
Alternatywa dla Niemiec (AfD) staje się dla niemieckiej koalicji rządowej problemem o coraz bardziej złożonym charakterze. Partia postrzegana jest już nie tylko jako wyzwanie polityczne, lecz także potencjalne zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego; zwłaszcza w kontekście próby normalizacji jej kontaktów z Rosją. Choć prorosyjska orientacja AfD nie jest zjawiskiem nowym, najnowsze działania partii powinny budzić niepokój również w Warszawie.
Politico pisze, powołując się na źródła dyplomatyczne, że w Unii Europejskiej rozważany jest pomysł przyjęcia Ukrainy, Mołdawii i Czarnogóry na specjalnych zasadach – państwa te zostałyby pozbawione prawa weta. Otwarcie o tym rozwiązaniu mówi Anton Hofreiter, przewodniczący komisji ds. europejskich w Bundestagu. Pomysł bywa przedstawiany w mediach jako sposób na przekonanie Węgier do zgody na wejście Ukrainy do UE. Wiele państw ma jednak obawy związane z rozszerzeniem wspólnoty, a wskazywanie palcem na Orbana jest wygodną zasłoną.
Bogatsze państwa Unii Europejskiej syngalizują, że wolą płacić, niż przyjmować migrantów w ramach tzw. paktu migracyjnego. Stwarza to ryzyko, że biedniejsza część wspólnoty będzie musiała znaleźć dla nich miejsce. Społeczeństwa krajów członkowskich w większości są jednak temu przeciwne, a niezdolność do znalezienia kompromisu może skutkować zamknięciem europejskich granic.
Niemcy podchodzą strategicznie do rozwoju własnego przemysłu obronnego. Bardziej niż na szybkim zgromadzeniu broni zależy im na zwiększeniu zdolności produkcyjnych, co może pozwolić na zdobycie dominującej pozycji w Europie. Pokazuje to kilka ostatnich decyzji i działań, dotyczących między innymi laserowych systemów antydronowych, dużych kontraktów dla krajowych firm i europejskiej propozycji „ściany dronowej”. Dla wschodniej części UE to umiarkowanie dobra wiadomość.
Utrzymanie pokoju na Ukrainie może zależeć nie tylko od dyplomacji Waszyngtonu i determinacji europejskich sojuszników, lecz także od jednej bazy lotniczej nad Morzem Czarnym. „Ramstein Wschodu” – rumuńska Mihail Kogălniceanu – staje się kluczowym elementem planowanej misji pokojowej, w której Europa potrzebuje amerykańskiego wsparcia lotniczego, logistycznego i politycznego. To właśnie tam może rozstrzygnąć się, czy wspólna operacja USA i Europy zapewni trwały rozejm między Kijowem a Moskwą.
Trzy zagadnienia stanowiły trzon tematów omawianych podczas nieformalnego szczytu Unii Europejskiej w Kopenhadze: „ściana dronowa”, przekazanie rosyjskich aktywów Kijowowi oraz ułatwienie procesu akcesji Ukrainy i Mołdawii do UE. Okazało się, że niezwykle trudno będzie uzyskać dla nich poparcie.
Podstawowym problemem reakcji Polski na ostatnie rosyjskie prowokacje w przestrzeni powietrznej jest rozdźwięk między twardą retoryką, a realnymi zdolnościami w zakresie odstraszania i obrony. Taka postawa wręcz zachęcać będzie Moskwę do dalszego testowania naszej reakcji i odpowiedzi ze strony NATO na jej kolejne prowokacje.
Procesem niezauważanym w dyskusji publicznej jest zachodząca ateizacja islamu w Europie. Powszechnie uważa się, że ta grupa wyznaniowa jest wyjątkowo religijna i standardem dla niej jest uczestnictwo w życiu religijnym wspólnoty. Dane jasno wskazują jednak na to, że zachodzi proces sekularyzacji mniejszości muzułmańskiej w Europie (podobny proces jest też odczuwalny na obszarze Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu).
„Natura wojny się nie zmienia, zmienia się jedynie jej charakter” – to przesłanie Carla von Clausewitza pozostaje ponadczasową definicją ludzkiej rywalizacji, w której niezmienny pozostaje jej brutalny fundament – wojna. Zmieniający się jej charakter zmienia sposób jej prowadzenia i myśl przewodnią, kształtowaną przez system organizacji państwa i jego armii. System ten, niezależnie od epoki, musi być dostosowany do niezmiennych warunków geografii teatru działań wojennych.
