Szanse na to, że administracja Donalda Trumpa dokona zwrotu w swojej dotychczasowej polityce wobec wojny ukraińsko-rosyjskiej są coraz mniejsze, żeby nie powiedzieć niemal żadne. Waszyngton niezmiennie od kilku tygodni demonstruje słabnącą determinację w kwestii zaangażowania w rozwiązanie tego konfliktu, co tylko umacnia przekonanie Kremla, że warto grać na czas, bo prędzej czy później Ameryka zupełnie straci zainteresowanie sprawą.
Komisja Europejska chce zrewidować wytyczne dotyczące łączenia przedsiębiorstw. Zamierza ułatwić powstawanie europejskich czempionów, zdolnych do rywalizacji z firmami amerykańskim i chińskimi. Doświadczenia amerykańskie pokazują jednak, że w takim procesie pojawiają się poszkodowani – to poszczególne grupy społeczne oraz regiony. Po której stronie będzie Polska?
W Unii Europejskiej mówi się już otwarcie o konieczności uniezależnienia się od Stanów Zjednoczonych w sprawach bezpieczeństwa. Francja miała rację, od dawna podkreślając tę konieczność, podobnie jak Polska, która zwracała uwagę na rosyjskie zagrożenie – przekonuje dr Barbara Kunz z SIPRI w rozmowie z Eugeniuszem Romerem.
Migracja w Europie już dawno przestała być tylko skutkiem biedy czy konfliktów. Coraz częściej staje się narzędziem politycznej gry, wykorzystywanym do testowania gotowości NATO i destabilizacji granic Unii Europejskiej. Jednocześnie kraje Trójmorza, tradycyjnie postrzegane jako korytarz tranzytowy, coraz bardziej stają się miejscem docelowym dla migrantów, choć na własnych, ograniczonych warunkach.
Dlaczego węgiersko-serbski szlak migracyjny różni się od kryzysu na granicy polsko-białoruskiej? Dlaczego Pakt Migracyjny nie rozwiązuje kluczowych problemów, a jedynie nimi zarządza? I czy polityka eksternalizacji migracji to jedyny sposób na odzyskanie kontroli? O geopolityce migracji, słabościach systemu europejskiego i szansach na skuteczne rozwiązania Jan Wójcik rozmawia z Róbertem Gönczim, analitykiem Instytutu Badań nad Migracją na Węgrzech.
Wybór Friedricha Merza na kanclerza miał być formalnością – skończył się falstartem, który ujawnił głębokie rysy w świeżo zawiązanej koalicji. Choć Merz ostatecznie został zatwierdzony w drugim głosowaniu, sam przebieg wydarzeń budzi pytania o trwałość nowego rządu, siłę przywództwa i zdolność Berlina do utrzymania politycznej stabilności w czasach rosnących napięć – zarówno w kraju, jak i za granicą.
W czasach, gdy fundamenty Zachodu ulegają erozji, a zaufanie do przywództwa Stanów Zjednoczonych przestaje być oczywistością, Europa nie może sobie pozwolić na kolejną wewnętrzną rywalizację. Zamiast konkurować o wpływy, Paryż, Berlin i Warszawa powinny skupić się na tym, co je łączy – przede wszystkim na wspólnej odpowiedzi na rosyjskie zagrożenie oraz budowie rzeczywistej europejskiej suwerenności strategicznej.
O znaczeniu nowo podpisanego traktatu między Francją a Polską, rozmawia Maksymilian Skrzpczak z Christianem Lequesne, byłym dyrektorem CERI i CEFRES.
Polski sektor zbrojeniowy prawdopodobnie niewiele skorzysta na europejskim programie na rzecz przemysłu obronnego (EDIP). Wskazuje na to pierwsze głosowanie w tej sprawie w komisjach Parlamentu Europejskiego. Różnica zdań pomiędzy Polską a Francją i Niemcami ujawnia jednak szerszy problem. Po raz kolejny okazuje się, że rosyjskie zagrożenie jest dla Paryża i Berlina mniej istotne niż interes gospodarczy.
Prawie 80 lat temu w Europie dobiegł końca najkrwawszy konflikt w jej dziejach. Moment ten stanowił także świt nowego systemu międzynarodowego, już nie multipolarnego, ale wyraźnie dwubiegunowego. Przy walnym udziale Stanów Zjednoczonych powstawały instytucjonalne ramy nowego porządku globalnego, który po upadku ZSRR objął niemal cały świat. System Pax Americana, z jego instytucjami regulującymi światowy handel, sferę finansów i konstelacjami sojuszy wojskowo-politycznych, był w swej formie, trwałości i zasięgu czymś bezprecedensowym w dziejach świata. Nic jednak nie trwa wiecznie, czego dowodzą trwające przeobrażenia i erozja tegoż porządku.
W części pierwszej rozważań nad polityką zagraniczną Trumpa autor postawił tezę, że nowa administracja kierować się będzie zasadą prymatu polityki wewnętrznej nad zewnętrzną. Aby zrealizować hasło „Ameryka przede wszystkim”, zdecyduje się na odwrócenie procesów globalizacyjnych, czyli na walkę z migracją, obniżenie wartości dolara, wprowadzenie barier celnych. Ma to pozwolić na reindustrializację Ameryki. Odbudowa przemysłu i zwiększona innowacyjność doprowadzi do rozwiązania głównego problemu społecznego Ameryki, jakim jest pauperyzacja klasy średniej i patologizacja życia klasy niższej.
Masowa migracja, zmieniająca dziś oblicze Europy, to nie tylko kwestia humanitarna czy kulturowa – to przede wszystkim problem o głębokich konsekwencjach politycznych. Paloma Hernández, hiszpańska badaczka i pisarka, w swojej książce “Islam i feminizm. Religia i geopolityka XXI wieku” analizuje powiązania między ekspansją islamu, współczesnymi nurtami feminizmu a geopolityką. W rozmowie z Robertem Czuldą Hernández wyjaśnia, dlaczego niekontrolowana migracja i polityka milczenia wobec wyzwań związanych z integracją muzułmańskich społeczności mogą prowadzić do głębokiej transformacji europejskiego krajobrazu społecznego i politycznego – oraz komu ten proces naprawdę służy.
