Wybór Friedricha Merza na kanclerza miał być formalnością – skończył się falstartem, który ujawnił głębokie rysy w świeżo zawiązanej koalicji. Choć Merz ostatecznie został zatwierdzony w drugim głosowaniu, sam przebieg wydarzeń budzi pytania o trwałość nowego rządu, siłę przywództwa i zdolność Berlina do utrzymania politycznej stabilności w czasach rosnących napięć – zarówno w kraju, jak i za granicą.
W czasach, gdy fundamenty Zachodu ulegają erozji, a zaufanie do przywództwa Stanów Zjednoczonych przestaje być oczywistością, Europa nie może sobie pozwolić na kolejną wewnętrzną rywalizację. Zamiast konkurować o wpływy, Paryż, Berlin i Warszawa powinny skupić się na tym, co je łączy – przede wszystkim na wspólnej odpowiedzi na rosyjskie zagrożenie oraz budowie rzeczywistej europejskiej suwerenności strategicznej.
O znaczeniu nowo podpisanego traktatu między Francją a Polską, rozmawia Maksymilian Skrzpczak z Christianem Lequesne, byłym dyrektorem CERI i CEFRES.
Polski sektor zbrojeniowy prawdopodobnie niewiele skorzysta na europejskim programie na rzecz przemysłu obronnego (EDIP). Wskazuje na to pierwsze głosowanie w tej sprawie w komisjach Parlamentu Europejskiego. Różnica zdań pomiędzy Polską a Francją i Niemcami ujawnia jednak szerszy problem. Po raz kolejny okazuje się, że rosyjskie zagrożenie jest dla Paryża i Berlina mniej istotne niż interes gospodarczy.
Przedłużenie obecnego stanu wrogości między Niemcami i Francją z jednej strony a Rosją z drugiej, leży w interesie Polski. Wszelkie narzędzia, jak dwustronne traktaty, formaty typu E5, czy Trójkąt Weimarski, mogą być użytecznymi instrumentami do realizacji tej polityki. Tym czego polskie elity powinny się jednak wystrzegać, jest przekonanie o trwałości wspomnianego antagonizmu. Postrzeganie Rosji, jako nieusuwalnego elementu europejskiej architektury bezpieczeństwa, jest stałym elementem kultury strategicznej państw takich jak Francja, czy Niemcy. Prędzej, czy później Berlin i Paryż, mogą dążyć do resetu relacji z Rosją, kosztem interesów państw Europy Środkowo-Wschodniej.
Prawie 80 lat temu w Europie dobiegł końca najkrwawszy konflikt w jej dziejach. Moment ten stanowił także świt nowego systemu międzynarodowego, już nie multipolarnego, ale wyraźnie dwubiegunowego. Przy walnym udziale Stanów Zjednoczonych powstawały instytucjonalne ramy nowego porządku globalnego, który po upadku ZSRR objął niemal cały świat. System Pax Americana, z jego instytucjami regulującymi światowy handel, sferę finansów i konstelacjami sojuszy wojskowo-politycznych, był w swej formie, trwałości i zasięgu czymś bezprecedensowym w dziejach świata. Nic jednak nie trwa wiecznie, czego dowodzą trwające przeobrażenia i erozja tegoż porządku.
AfD rywalizuje obecnie o pozycję najpopularniejszej partii w Niemczech. W pierwszej połowie kwietnia 2025 po raz pierwszy w historii wyprzedziła chadeków w ogólnokrajowych sondażach, a jej poparcie przewyższa łączne wyniki SPD i Zielonych.
Przez stulecia granicę Polski i Niemiec traktowano jako barierę cywilizacyjną. Nasz zachodni sąsiad był punktem odniesienia, zazdrości, wzorcem, jak ma wyglądać lepszy, uporządkowany świat. Nie inaczej było podczas długich (2005-2021) rządów pani kanclerz Angeli Merkel. Niemcy, będące zarazem głównym rozgrywającym w Unii Europejskiej (UE), wprowadziły natomiast i stosowały u siebie własny model rozwojowy, narzucając go przy okazji tym, którzy byli zainteresowani, lub musieli, jak np. borykająca się z kłopotami Grecja.
Skromne oklaski po wystąpieniu amerykańskiego wiceprezydenta podczas Monachijskiej Konferencji Bezpieczeństwa zwiastowały nową epokę w relacjach atlantyckich. J.D. Vance stwierdził, że największym zagrożeniem dla Europy nie są Rosja albo Chiny, ale kwestie ideologiczne. Zarzucił europejskim politykom, że sprzeciwiają się zasadom demokracji, ingerując w wolne wybory, na przykład w Rumunii, oraz tłumiąc wolność słowa. Potem nastąpiła kaskada […]
Kształtująca się niemiecka koalicja rządząca chce usprawnić podejmowanie decyzji w Unii Europejskiej. Droga do tego wiedzie przez uchwalanie ich większością kwalifikowaną. Ma być to odpowiedź na politykę administracji Donalda Trumpa w stosunku do bloku. Problem w tym, że ta metoda może przynieść korzyści jedynie w przypadku zgodności w sprawach fundamentalnych, której europejskiej wspólnocie brakuje.
Presja administracji Donalda Trumpa zmusza Niemcy do przemyślenia swojej roli w transatlantyckiej wspólnocie. Czy Berlin ulegnie żądaniom Waszyngtonu w sprawie obronności i surowców, czy postawi na większą niezależność – także wobec Chin? O niemieckich czerwonych liniach i przyszłości relacji z USA i Rosją Eugeniusz Romer rozmawia z Laurą von Daniels.
